ابوالفضل جلیلی فیلمساز مستقل و شهیر سینمای ایران معتقد است برای رسیدن به وحدت اقوام علاوه بر اقدامات فرهنگی نظیر جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی، زمینه‌سازی‌های اجتماعی بسیار زیادی نیز باید صورت بگیرد.
به گزارش دیباچه به نقل از روابط عمومی و اطلاع‌رسانی نخستین جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی؛ ابوالفضل جلیلی نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان سینما در آستانه برگزاری نخستین جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی، درباره توجه به اقوام ایرانی در فیلم‌های سینمایی گفت: ما زمانی که از ایران صحبت می‌کنیم، در یک نگاه کلی شاید چهار شهر شاخص به ذهن‌‌مان متبادر شود، اما وقتی سراغ اقوام می‌رویم، آنقدر با رسوم، سنت‌ها و معرفت‌های مختلف مواجه می‌شویم که بسیار عجیب است. گاهی من در برخی از سفرهای خارجی با این پدیده مواجه می‌شوم که گاهی آن‌ها، بیش از ما نسبت به این ظرفیت‌ها شناخت دارند. مثلا بهتر از ما درباره مراسم‌های کردها، لرها و بلوچ‌ها شناخت دارند.
وی افزود: از این منظر پرداختن به اقوام در سینما می‌تواند راهی برای شناساندن این ظرفیت‌ها باشد. یک فرد ایرانی باید بداند در کجا زندگی می‌کند و اقوام ایرانی، چه کسانی هستند. مثلا ما امروز درباره بلوچ‌ها چقدر شناخت داریم؟ گاهی دچار خطای شناختی نسبت به برخی از اقوام هستیم. وقتی وارد جمع آن‌ها می‌شویم، با واقعیت‌هایشان آشنا می‌شویم.
این کارگردان سینما ادامه داد: اعراب خوزستان را ما چقدر می‌شناسیم؟ وقتی وارد جمع آن‌ها می‌شویم واقعا عاشق‌شان می‌شویم. آنقدر این اعراب باصفا هستند و آنقدر مراسم‌های عروسی باصفایی دارند که حضور در جمع‌شان واقعا لذتبخش است.
جلیلی گفت: توجه به این ظرفیت‌ها در اقوام مختلف ایرانی، تنها وظیفه یک جشنواره سینمایی نیست و وزارت میراث فرهنگی باید روی این زمینه بسیار کار کند. باید در کتاب‌های درسی درباره اقوام و تاریخ‌شان مطالبی داشته باشیم. امروز همه چیز را محدود به شهرها کرده‌ایم و اکثر شهرهای ما هم گرفتار بی‌هویتی هستند.
وی درباره ارتباط مخاطب با بازنمایی اقوام در فیلم‌های سینمایی هم گفت: اگر این اتفاق در فیلمی رخ دهد و مخاطب نتواند با آن ارتباط برقرار کند، دلیلش عدم آگاهی درست سازنده و کارگردان فیلم است. اولین سفر رسمی من برای کار به بلوچستان مربوط به سال 82 بود. برادرم با آن‌ها در ارتباط بود و از من دعوت کرد به آنجا بروم. وقتی رفتم و از نزدیک با مردم بلوچ آشنا شدم، نگاهم به آن‌ها تغییر کرد. برای یک سفر دو روزه کاری رفتم اما بالای سه ماه آنجا ماندگار شدم.
این کارگردان ادامه داد: اگر این اقوام به درستی شناخته نشوند، طبیعتا مخاطب هم نمی‌تواند با تصویر ارائه شده از آن‌ها در فیلم‌ها ارتباط برقرار کند. یک کارگردان تصور می‌کند به صرف تغییر یک لهجه می‌تواند کرد و بلوچ را در فیلم خود به تصویر درآورد. من فیلمی درباره کردها در سال 70 ساختم. در حین آن فیلم آنقدر خوبی و محبت از مردم این قوم دیدم که گفتنی نیست. هرچه میخواستم برایم فراهم می‌کردند. وقتی آن‌ها به من به‌عنوان فیلمساز اعتماد کردند، رابطه‌مان شبیه خواهر و برادر شد. شکل‌گیری این اعتماد در هر کاری بسیار حائز اهمیت است و متأسفانه سال‌هاست که خیلی از ما نسبت به یکدیگر بی‌اعتماد شده‌ایم.
جلیلی درباره وحدت اقوام و تأثیر جشنواره ملی فیلم اقوام برشکل‌گیری این وحدت هم گفت: این درست است که باید وحدت وجود داشته باشد و غالبا هم در شعارهای‌مان به آن اشاره می‌کنیم اما برای رسیدن به این وحدت در عمل، باید برنامه‌ریزی‌های بسیاری انجام دهیم. باید زمینه‌سازی‌های اجتماعی بسیار زیادی صورت بگیرد تا اقوام بتوانند در کنار یکدیگر به وحدت برسند. پارامترهای بسیاری در شکل‌گیری این وحدت می‌تواند تأثیرگذار باشد و اینگونه نیست که صرفا با ساخت فیلم بتوان انتظار تحقق چنین هدفی را داشت. در عین اینکه ساخت فیلم هم می‌تواند در این زمینه تأثیرگذار باشد.
وی افزود: اگر قرار است فعالیتی درباره اقوام صورت بگیرد، باید به دل اقوام برویم. اگر بتوانیم فاصله‌ها را کم کنیم و از نزدیک با اقوام مختلف ارتباط برقرار کنیم، آن وقت است که می‌توان به شکل‌گیری وحدت کلمه هم امیدوار شویم و کارهایی تولید کنیم که در خدمت فراگیرتر شدن این وحدت باشد.
نخستین جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی به دبیری کمال تبریزی و توسط موسسه فرهنگی هنری فصل هنر ۹ تا ۱۴ آبان ۱۴۰۲ برگزار خواهد شد.
